The 2-Minute Rule for حاملگی بیماری لوپوس
The 2-Minute Rule for حاملگی بیماری لوپوس
Blog Article
ضربه به سر و هر آنچه که باید درباره آسیب های وارده و درمان بدانید
این نوع لوپوس منجر به التهاب پوست، مفاصل، ریه ها، کلیه ها، خون، قلب یا ترکیبی از آن ها می شود.
التهاب و تورم بافت‌های داخلی پوست باعث می‌شوند که صورت ورم کند. ورم بافت اطراف چشم با ایجاد مشکل در مشکل بینایی و مطالعه کردن همراه است.
اگر برای این آنتی بادی، آزمایش مثبت باشد، ممکن است به احتمال زیاد شاهد بثورات پوستی خواهید بود و از خشکی چشم و یا دهان ( سندرم شوگرن ) رنج می برید. این آنتی بادی می‌تواند در طول دوران بارداری از جفت عبور کند.
تست مکمل سرم، میزان پروتئین هایی را که بدن در هنگام التهاب تولید کرده، اندازه می گیرد.
بیماری هایی مثل: تیروئید، کم خونی هموفیلی و پورپورای ناشناس کاهش پلاکت ( آی تی پی) از این نوع بیماری ها هستند.
لوپوس به ندرت می تواند بر روی کودکان تاثیر بگذارد، اما شیوع آن قبل از پنج سالگی غیر عادی است.
در حال حاضر درمانی برای لوپوس وجود ندارد. درمان لوپوس بر کنترل علائم و محدود کردن میزان آسیب این بیماری به بدن متمرکز است. می‌توان این بیماری را به حداقل رساند تا تأثیر لوپوس بر زندگی کمرنگ تر شود؛ اما بیماری به طور کامل از بین نمی‌رود. بسیاری از افراد دارای علائم خفیف، ممکن است به هیچ درمانی نیاز نداشته باشند یا فقط دوره‌های متناوب داروهای ضد التهاب برایشان کافی باشد.
این جراحت ها با گذشت چندین هفته، برطرف می شوند. البته برخی از کودکان به صورت ارثی گرفتگی قلب دارند؛ یعنی در این حالت قلب کودک نمی تواند فعالیت های عادی و ریتمی پمپ کردن خون را تنظیم کند.
بیماری لوپوس را باید یکی از انواع بیماری‌های خود ایمنی دانست. در این بیماری سیستم ایمنی بدن به بافت‌ها و اندام‌های متفاوت بدن حمله می‌کند و همین امر سبب آسیب رسیدن به آن‌ها می‌شود.
اختلال کلیوی: آزمایش ها نشان داده، اگر فرد مشکل کلیوی داشته باشد، میزان زیادی از پروتئین یا بافت سلولی، در ادرار او جاری بیماری لوپوس بارداری می شوند.
با توجه به چگونگی تاثیر لوپوس بر افراد، راه درمان هم متفاوت است. اگر فرد درمان نشود، دوران عود بیماری ممکن است نتایج مرگ بار به همراه داشته باشد.
ایجاد بثورات و ضایعات پوستی، شایع‌ترین شکل آن ضایعات پروانه‌ای شکل روی صورت در گونه‌ها و بینی است.
این روش موثر است؛ زیرا حتی وقتی که هیچ علامتی در فرد مشاهده نمی شود، باز هم می توان بیماری را تشخیص داد.